Η φροντίδα που απαιτείται για ένα Irish Setter σκυλί

 Εάν ακολουθείτε έναν ενεργό τρόπο ζωής, το Ιρλανδικό Σέτερ ταιριάζει στον χαρακτήρα σας, καθώς επιθυμεί να συμμετέχει στις δραστηριότητες της οικογένειάς του. Το υψηλό επίπεδο ενέργειας και η μεγάλη αντοχή του το κάνουν εξαιρετικό σύντροφο για δραστηριότητες, όπως το τζόκινγκ και η ποδηλασία.

 Παράλληλα, λατρεύουν να έχουν μια δουλειά ή μια εργασία να ολοκληρώσουν, ώστε να κρατούν απασχολημένα το σώμα και το μυαλό τους, παραμένοντας υγιή και χαρούμενα. Είναι επίσης εξαιρετικοί σύντροφοι στο κυνήγι, λόγω της έντονης όσφρησης και της φυσικής επιθυμίας που έχουν για παρακολούθηση και ανάκτηση θηράματος.

 Ακόμη κι αν δεν τρέχετε 5 χιλιόμετρα κάθε Σαββατοκύριακο, ένα Ιρλανδικό Σέτερ εξακολουθεί να ταιριάζει σε κάθε είδος σπιτιού, αρκεί να έχει αρκετό χώρο για να τρέχει και να παίζει. Επίσης, χρειάζεται τουλάχιστον μια ώρα άσκησης καθημερινά μαζί με το αφεντικό του, είτε αυτό είναι ένα χαλαρό τρέξιμο, είτε ένα περπάτημα, είτε αθλήματα σκύλων.

 Και ενώ μια περιφραγμένη αυλή είναι απαραίτητη για τη ψυχική και σωματική τους υγεία, δεν μπορούν να μείνουν χωρίς επίβλεψη για μεγάλα χρονικά διαστήματα, επειδή το φυσικό κυνηγετικό τους ένστικτο τα οδηγεί συχνά στην περιπλάνηση ή στην αναζήτηση μικρότερων άγριων ζώων.

 Η εκπαίδευση ενός Ιρλανδικού Σέτερ χρειάζεται υπομονή. Είναι αρκετά έξυπνο και δε χρειάζεται πολλές επαναλήψεις για να καταλάβει κάτι, ωστόσο, το πείσμα και η ανεξάρτητη φύση του μπορεί να το κάνουν να δοκιμάσει τα όρια του αφεντικού του.

 Η συνέπεια και η ποικιλία είναι τα βασικά εργαλεία που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης του σκύλου σας. Γενικά, ανταποκρίνεται καλύτερα στη θετική ενίσχυση, ενώ ένα πρόγραμμα που αποφεύγει τις βαρετές επαναλήψεις θα το βοηθήσει να διασκεδάσει και να συγκεντρωθεί καλύτερα.

 Κρατήστε τα εκπαιδευτικά μαθήματα σύντομα και διασκεδαστικά, για να έχει μεγαλύτερο κίνητρο να υπακούει στις εντολές που ακούει.

 Τα Irish Setters είναι πολύ κοινωνικά και τα πηγαίνουν καλά με τα παιδιά και τους άλλους τετράποδους φίλους. Ωστόσο, η ζωή με γάτες μπορεί να είναι προβληματική λόγω της κυνηγετικής τους φύσης. 

 Παρόλ’ αυτά, τα κουτάβια που μεγαλώνουν με γάτες και κοινωνικοποιούνται σωστά από μικρή ηλικία μπορούν να μάθουν να μάθουν να συμβιώνουν και με τα αξιολάτρευτα αιλουροειδή μας.

 Η περιποίηση που πρέπει να λαμβάνει 

 Το τρίχωμα ενός Ιρλανδικού Σέτερ συνήθως είναι κοντό στο κεφάλι και πιο μακρύ στο λαιμό και το υπόλοιπο σώμα. Οι μακριές, λεπτές τρίχες του λερώνονται αρκετά εύκολα και, αν παραμείνουν πολύ καιρό χωρίς περιποίηση και φροντίδα, χάνουν τη στιλπνότητα και το σχήμα τους.

 Αν και το καθημερινό βούρτσισμα προσφέρει καλύτερα αποτελέσματα, βουρτσίζοντάς το δύο με τρεις φορές την εβδομάδα, θα το κρατάτε καθαρό και λαμπερό.

 Το καλό είναι ότι χάρη στα φυσικά έλαια που παράγονται από το υπόστρωμα, σε συνδυασμό με τη λεπτή τρίχα του εξωτερικού τριχώματος, η βρωμιά δεν κολλάει στο τρίχωμά του. Έτσι, απαιτούνται ελάχιστα μπάνια.

 Σε ποιες ασθένειες έχει περισσότερη ευαισθησία;

 Η μεγαλύτερη πρόκληση για την υγεία του Ιρλανδικού Σέτερ θα είναι το να βεβαιωθείτε ότι καλύπτονται οι σωματικές και ψυχικές του ανάγκες σε καθημερινή βάση.

 Χωρίς αρκετή δραστηριότητα, μπορεί να αναπτύξει εύκολα προβλήματα με το βάρος του, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει και σε άλλα προβλήματα υγείας.

 Πέρα από αυτό, τα σκυλιά της ράτσας έχουν υψηλό προσδόκιμο ζωής, αλλά μπορεί να εμφανίσουν γαστρική διαστολή ή φούσκωμα, υποθυρεοειδισμό, επιληψία ή οστεοχονδρίτιδα.

 Η ιστορία της ράτσας του

 Ο όρος «Setter» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, προκειμένου να περιγράψει τις ράτσες κυνηγετικών σκύλων την περίοδο του 1570, αλλά η ράτσα που γνωρίζουμε σήμερα ως Ιρλανδικό Σέτερ (Irish Setter) πιθανότατα εμφανίστηκε στα τέλη του 17ου ή στις αρχές του 18ου αιώνα.

 Αρχικά, αυτά τα σκυλιά έρχονταν σε μια ποικιλία χρωμάτων και μοτίβων, κυρίως κόκκινο και λευκό, αλλά το χαρακτηριστικό καφεκόκκινο τρίχωμα είναι αποτέλεσμα επιλεκτικής εκτροφής καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

 Το πρότυπο της φυλής για το σύγχρονο Ιρλανδικό Σέτερ, συμπεριλαμβανομένου του μαονί χρώματος ή του πλούσιου καστανοκόκκινου χωρίς μαύρο, ορίστηκε το 1886 και παραμένει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητο μέχρι σήμερα.